Ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή ανισορροπίας και σύγχυσης και η ανθρωποτητα καλείται να αντιμετωπίσει συλλογικά μια σειρα κρίσεων σε διαφορετικά πολυεπίπεδα και πολυδιαστατα μέτωπα που συνδυαστικά φέρουν καταστροφικό αντίκτυπο στον βίο μας και γεννούν ανθρώπινα αδιέξοδα (οικονομική κρίση, ενεργειακή, περιβαντολογική, επισιτιστική, ανθρωπιστική, πανδημίες, συρράξεις).
Σε αυτό το κομβικό σημείο, οι ιθύνοντες και οι ειδικοί και όσοι έχουν την δύναμη να λαμβάνουν αποφάσεις στην παγκόσμια σκακιέρα απέτυχαν να δώσουν λύσεις στο χάος, όσο και αν επαίρρονται οτι σώζουν την ανθρωπότητα.
Στοιχεία που εμφανίζονται ανα τακτά διαστήματα στη δημοσιότητα και αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση θέτουν αμφισβητήσεις στην κοινή γνώμη σχετικά με τον ρόλο διεθνών και παγκόσμιων θεσμικών οργάνων και κατά πόσο αυτά εκτελούν τον σκοπό για τον οποίον συστήθηκαν και αν τελικά πράττουν με γνώμονα την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Ετσι, προκύπτουν θεμελιώδη ερωτήματα περί της φύσεως των κρίσεων που βιώνουμε αλλά και περί των μέτρων που λαμβάνονται για την επίλυση τους, εάν αυτά είναι τα κατάλληλα ή εξυπηρετούν συμφέροντα υψηλά ιστάμενων στρωμάτων και αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αυτό εξεταζεται και στην περίπτωση της Λωρίδας της Γάζας μια παράκτια περιοχή 41 επί 10 χιλιομέτρων μεταξύ Ισραήλ-Αιγύπτου και της Μεσογείου ζουν 2.5 εκατομμύρια άνθρωποι αποκλεισμένοι χωρίς να μπορούν να εξέλθουν η να εισέλθουν ελεύθερα από ξηράς, αέρα και θάλασσα διότι το Ισραήλ την ελέγχει εναερίως και παρακτίως σε ολη την ακτογραμμή και επίσης ορίζει ακόμα και τα αναγκαία βασικά αγαθά (τροφή, φαρμακα, καύσιμα) που εισέρχονται και εξέρχονται, ακόμα και τα κοινώς αποδεκτά δημόσια αγαθά όπως (νερό, ηλεκτρικό) παρομοίως και η Αίγυπτος ότι περνάει από τα χερσαία σύνορα της Γάζας.
Δικαιολογούν τον αποκλεισμό που επιβάλλουν (Ισραήλ) από το 2007 ως αναγκαίο για την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών τους, καταπατώντας κατάφορα το δικαίωμα του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού στην ζωή στην εργασία, τροφή, υγεία, ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, συμμετοχή στον πολιτισμό την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, εξαναγκαζοντας τον να ζει υπό απάνθρωπες συνθήκες αυτό συνιστά γενοκτονία, έτσι όπως ορίζεται από το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.
Η Σύμβαση του 1948 γνωστή ως (συμβάσεις της Γενεύης του 1949) καθώς και τα πρωτόκολλα του 1977 για τη Γενοκτονία θεωρούνται ως εθιμικό διεθνές δίκαιο που δεσμεύει όλα τα κράτη, βασικοί πυλώνες του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου καταγγέλλουν την στοχοποίηση του άμαχου πληθυσμού, καθώς και την αιχμαλώτιση ομήρων, καταδικάζουν τις υπερβολικές εκτεταμένες καταστροφές, την ιδιοποίηση περιουσιών και τις επιθέσεις σε νοσοκομεία. Προβλέπει επίσης, και την ανθρωπιστική βοήθεια στους αμάχους.
Αυτή η συνεχής πολιορκία αποκλεισμού και κατοχής (17 ετών) που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο έχει ως αποτέλεσμα τον εκτοπισμό, την συρρίκνωση του πληθυσμού την καταστροφή της οικονομίας της Γάζας προκαλώντας δεινά σε 2.5 εκατομμύρια. κατοίκους μετατρέποντας την στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή σε όλο τον κόσμο, έχει δε επιφέρει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα για ειρηνική συμβίωση.
Μια πολυετή έχθρα και ένας διαρκής κύκλος με λουτρά αίματος μεταξύ του άμαχου πληθυσμού των αντιμαχόμενων περιοχών χωρίς τελειωμό.
Ο παλαιστινιακός άμαχος πληθυσμός έχει πληρώσει το μεγαλύτερο φόρο αίματος.
Στο βωμό του επεκτατισμού και αλλότριων σκοπιμοτήτων διαχρονικά διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας χωρίς να λογοδοτεί κανείς.
Χαρακτηριστικά επισημαίνονται τρεις λόγοι από Ισραηλινό δημοσιογράφο (Γκιντεόν Λεβί)
1) Έχοντας υποστεί πλύση εγκεφάλου, ένα μεγάλο μέρος του ισραηλινού πληθυσμού θεωρούν ότι είναι ο περιούσιος λαός και μπορεί να κάνει ότι θέλει.
2) Παρ΄οτι τείνουν να είναι η μεγαλύτερη κατοχή που συμβαίνει στην ιστορία, παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως θύμα και μάλιστα το μοναδικό θύμα.
3) Η συστηματική απανθρωποίηση των Παλαιστινίων δίνει την δυνατότητα στους Ισραηλινούς να ζουν με ήσυχη την συνείδηση τους, διότι δεν τους θεωρούν ανθρώπινα όντα, άρα δεν τίθεται ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γιδεόν Λεβί: “Το Ισραήλ είναι χαμένη υπόθεση. Ξεχάστε το.”
Εντύπωση πως δεν είδαν όλες αυτές τις παραβιάσεις οι διεθνείς οργανισμοί του ΟΗΕ, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, η κοινωνία των πολιτων η οποία συμπεριλαμβάνει δημοσιογράφους, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τοποτηρητες, διαμεσολαβητές ώστε να ευαισθητοποιηθούν για να διεξάγουν έρευνες για πιθανές παραβιάσεις και να αποδοθούν ευθύνες για εγκλήματα πολέμου.
Το 1948 δημιουργείται (επιβάλλεται) το κράτος του Ισραήλ κατόπιν ψηφίσματος του ΟΗΕ στην αραβική περιοχή της Παλαιστίνης. Φυσικό επακόλουθο ήταν αυτή η επιβολή να πυροδοτήσει άμεσα μια σειρά συγκρούσεων με τα αραβικά κράτη (Αίγυπτο, Ιορδανία, Συρία) με αποτέλεσμα τον εκτοπισμό του 85% των παλαιστινίων.
Το 1956 έχουμε τον δεύτερο αραβο-ισραηλινό πόλεμο με την εθνικοποίηση της Διώρυγας του Σουέζ από την Αίγυπτο, ακολουθεί το 1967 ο πόλεμος των έξι (6) ημερών χωρίς να φέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα της ειρήνης, αντιθέτως προετοιμάζει το έδαφος για τον επόμενο πόλεμο το 1973 του Γιορ-κιπουρ.
Τον Ιούνιο του 1982 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο με την επονομαζόμενη επιχείρηση ΄΄Ειρήνη στη Γαλιλαία΄΄ στα στρατόπεδα προσφύγων της Σάμπρα και Σατίλα ακολουθεί η σφαγή των αμάχων από φανατικούς με την ανοχή των ισραηλινών δυνάμεων.
Τον Ιούνιο του 2001, 23 θύµατα της σφαγής υπέβαλαν καταγγελία εναντίον του Αριέλ Σαρόν ενώπιον βελγικού δικαστηρίου για γενοκτονία, εγκλήµατα πολέµου και εγκλήµατα κατά της ανθρωπότητας, δεν του ασκήθηκε ποτέ δίωξη λόγω της θέσης του.
Το (1987 έως 1993) ξεσπάει η πρώτη Ιντιφάντα των Παλαιστινίων μιά μαζική εξέγερση ανυπακοής, διαδηλώσεις, οδοφράγματα, πετροπόλεμος, μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων, γενικές απεργίες εναντίον της ισραηλινής κατοχής.
Με την συμφωνία του Όσλο (1993) παραχωρήθηκε περιορισµένη αυτονοµία στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, συμφωνώντας για ειρηνική επίλυση των µεταξύ τους διαφορών. Σε µια µεταβατική περίοδο πέντε ετών ως την τελική διαπραγµάτευση για την Ιερουσαλήµ, τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, τους Ισραηλινούς εποίκους, την ασφάλεια και τα σύνορα.
Το 2000 ξεκινά η δεύτερη Ιντιφάντα μετά την δολοφονία του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράµπιν από φανατικό Εβραίο.
Ακολουθούν ταραχές, επιθέσεις αυτοκτονίας, θέτοντας τέλος στις ειρηνευτικές προσπάθειες.
Το Ισραήλ αποσύρει τα στρατεύματα του και τους εποίκους απο την Λωρίδα της Γάζας, μετά από 38 χρόνια, διατηρώντας πάντα τον χερσαίο, εναέριο και θαλάσσιο αποκλεισμό, αφήνοντας πίσω κατεστραμμένες υποδομές και 2.500εκ Παλαιστινίων να ζουν σε εφιαλτικές συνθήκες, με ελάχιστο πόσιμο νερό και ηλεκτρική ενέργεια, μετατρέποντας την Γάζα σε υπαίθρια φυλακή.
76 χρόνια συγκρούσεων χωρίς τελειωμό.
Τον Δεκέμβριο του 2008, ο ισραηλινός στρατός εξαπολύει στρατιωτική επίθεση στη Γάζα για τρεις εβδομάδες. Ήταν μέχρι σήμερα η πιο φονική ισραηλινή επίθεση στη Γάζα με 1400 Παλαιστινίους νεκρούς.
Έκθεση του ΟΗΕ κατηγόρησε τότε το Ισραήλ για «εγκλήματα πολέμου»
χωρίς όμως να επιβληθούν ανάλογες κυρώσεις στους υπαίτιος αυτών των πρακτικών από τότε έως και σήμερα.
Αντιθέτως παρατηρούμε από την πλευρά τους τις Ισραηλινές δυνάμεις να αποκτούν ολοένα και περισσότερο εξοπλισμό για την επιτευξη των εποικιστικών σχεδίων τους, απ την δε άλλη πλευρά την Παλαιστινιακή μια μόνιμη συρρίκνωση έως εξαφάνιση ενός λαού υπό διωγμό μια γενοκτονία άνευ όρων (δεν είδε κανείς τίποτα).
Απο το ψήφισμα του ΟΗΕ το 1948 με την επιβολή εγκατάστασης του Ισραήλ στον Αραβικό κόσμο που πυροδότησε μια σειρά αιματηρών γεγονότων χωρίς τελειωμό έχουν περάσει 76 ολόκληρα χρόνια κατοχής, εκτοπισμού, γενοκτονίας, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο ίδιος οργανισμός των ΗΕ καλείται να επιλύσει, να πάρει θέση υπέρ του δικαίου και της λογικής , πως γίνεται προς χάριν της εγκατάστασης ενός λαού, ένας άλλος να διώκεται, εκτοπίζεται, συρρικνώνεται από τα πατρογονικά του εδάφη.
Ο Νετανιάχου προαναγγέλλει στις 22 Σεπτεμβρίου του 2023) στον ΟΗΕ έναν χάρτη που δείχνει την ΜΈΣΗ ΑΝΑΤΟΛΉ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΊΝΗ ( Στο 10.49 δείτε τον χάρτη)
Τελικά όλοι αυτοί οι παγκόσμιοι οργανισμοί ιδρύθηκαν για ποιό σκοπό ?
‘’ ΩΡΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ‘’
