Στα πλαίσια μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής επιβαλλομένης λιτότητας δημιουργήθηκαν στην ευρωζώνη μια σειρά κρίσεων που οδήγησε σε όξυνση κοινωνικών ανισοτήτων πλήττοντας ιδιαίτερα τα μικρομεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρωματά, εποφελώντας τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Οι πολλαπλές επάλληλες κρίσεις (ακρίβεια, υπερφορολόγηση, κόκκινα δάνεια, απελευθέρωση πλειστηριασμών, ιδιωτικοποίηση ενέργειας, μεταναστευτικό κ.α.) των τελευταίων ετών σταδιακά αποτέλεσαν στη δημιουργία νέων απόρων και νεόπτωχων πολιτών προσθέτοντας στο ήδη βεβαρυμμένο βιοτικό επίπεδο τους και το πρόβλημα της στεγαστικής κρίσης.

Σύμφωνα με έκθεση που παραθέτει η “Εurostat” για το 2023 σχετικά με την οικονομική επιβάρυνση που δέχονται τα νοικοκυριά για στεγαστικές δαπάνες στις χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά για το σύνολο των νοικοκυριών όπου το κόστος στέγασης υπερβαίνει το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος τους. Πριν την κρίση τα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα ήταν υψηλά σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο αν και υστερούσε σε επίπεδο κάλυψης στεγαστικών αναγκών.  Ο στεγαστικός αποκλεισμός ενισχύθηκε και ενθαρρύνθηκε από τις αθρόες αφίξεις πληθυσμιακών ομάδων όπως οικονομικών μεταναστών και προσφυγών. Η δε υποτυπώδης πολιτική διαχείριση των μεταναστών – προσφύγων δεν διασφάλισε ούτε την στεγαστική ούτε την κοινωνική αξιοπρέπεια. Η προτεραιότητα στη στέγαση και σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα. Ως βασική προϋπόθεση για πρόσβαση στη στέγη είναι να έχουν επιλυθεί πρωτίστως τα προβλήματα που οδηγούν στην απώλεια της. Αντ’ αυτού το αγαθό της κατοικίας εμπορευματοποιήθηκε στον βωμό του πλουτισμού (βραχυχρόνιες μισθώσεις Airbnb).  Η αυξανόμενη ζήτηση στην ήδη υπολειμματική προσφορά της αγοράς εκτίναξε τις τιμές των ενοικιαζόμενων κατοικιών καθώς και τις τιμές της αγοράς,  αποκλείοντας ευάλωτες κοινωνικές ομάδες νέων, ανειδίκευτων εργαζομένων, φοιτητών, μεταναστών κ.α.

Εν κατακλείδι η στεγαστική κρίση απορρέει, συντηρείται και αυξάνεται ως αποτέλεσμα επαναλαμβανομένων κρίσεων και αντικοινωνικών επιβαλλομένων πολιτικών εφαρμογών από κέντρα εξουσίας αλλότριων συμφερόντων, τα οποία εξωθούν στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των ήδη αποδυναμωμένων κοινωνικών τάξεων, εγκλωβίζοντας τον ευρύ πληθυσμό σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας, συνεχούς σύγχυσης και φόβου. Με τον τρόπο αυτό τα ολιγαρχικά συστήματα κατακερματίζουν συνειδησιακά τους πολίτες, μετατρέποντας τους σε εύκολα διαχειρίσιμη μάζα η οποία θα συμμορφωθεί σε οποιαδήποτε κοινωνική – πολιτική ατζέντα τους επιβληθεί.

ΩΡΑ ΤΟΥ ΝΟΥ