Η προτροπή για δημιουργική εργασία σε έναν νέο άνθρωπο πολίτη , η υποστήριξη αν το θέλετε της πολιτείας, είναι ανύπαρκτη. Δεν είναι καθόλου άδικο να υποστηρίξουμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή ο νέος, το καινούργιο εργατικό δυναμικό της χώρας, υπάρχουν κατευθυντήριες γραμμές, να μην στρέφεται σε δημιουργικά μονοπάτια, να μην ακολουθήσει διαδρομές παράγωγης έργου για την μεγάλη λεωφόρο της συλλογικότητας, την ίδια την ολότητα άνθρωπος – ανθρωπότητα. Αντ’ αυτού μαθαίνουμε όλοι και εκπαιδευόμαστε να κοιμίζουμε την δημιουργική μας φύση βάζοντας έτσι τοίχο στη συλλογικότητα μας δηλαδή στο σύνολο στο οποίο ανήκουμε. Αδρανοποιούμαστε και απομονωνόμαστε. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε απλά πηγαίνοντας στο ενδιάμεσο κάπου που δεν μας αρέσει καθόλου , μέσα από μια στείρα επαναληπτική κυκλική πορεία ξοδεύουμε το χρόνο μας άδικα και άσκοπα. Έτσι, φεύγει η καθημερινότητα.
Με τα χρόνια μην παράγοντας κανένα έργο , θλιβόμαστε. Δεν υπάρχει η όρεξη να προσφέρουμε τα μέγιστα στη δουλειά που κάνουμε εφόσον και εκείνη δε μας προσφέρει τίποτα παρά μόνο ελάχιστα χρήματα ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αντίθετα, μας δίνει απλόχερα άγχος πολύ, συνεχόμενη ένταση και νεύρα και γενικότερα μίαν αποστροφή προς αυτό που καλούμαστε να πράξουμε. Αδράνεια, κατάθλιψη !! Ολοένα απομακρυνόμαστε και περισσότερο από το να είμαστε δημιουργοί. ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ! Το έργο για το οποίο είμαστε προορισμένοι, να ανελίσσεσαι ως μονάδα μέσα στο σύνολο για το Σύνολο. Τελικά, αυτό που μας προσφέρεται μόνον είναι να αναρριχόμαστε εάν δοθεί ποτέ η δυνατότητα μέσα από περίεργες συμφωνίες, δωροδοκίες, υποσχέσεις και ανταλλαγές.
Όλο αυτό ξεκινάει από παλιά, ώστε ο πολίτης να μην έχει πολιτεία. Βεβαίως ο πολίτης να μην είναι ενεργός ώστε να μην μπορεί να δημιουργήσει την πολιτεία του. Αυτό που αντικρίζουμε στο σύνολο της κοινωνίας είναι εκπαιδευτήρια απαίδευτων, εξαρτώμενων, μη δημιουργικών, θλιμμένων, απομονωμένων, αδρανοποιημένων πολιτών και κατ’ επέκταση ανθρώπων που θα ήθελαν να λέγονται άνθρωποι… αλλά δεν γίνεται αφού από τον Βίο τους λείπει το πιο βασικό, η ανέλιξη της δημιουργικής τους φύσης, η συλλογική δράση!!
Το βλέπουμε να ξεκινάει ήδη από τα παιδικά μας χρόνια ενώ εξακολουθούμε να το εντοπίζουμε και ως γονείς έπειτα. Εκείνη δηλαδή την αποστροφή προς τα μαθήματα του σχολείου , έτσι όπως είναι δομημένη η σχολική ύλη από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η αίσθηση της έλλειψης ουσίας, νοήματος, η ανυπαρξία ενός δημιουργικού στόχου στις σχολικές τάξεις. Η έμφαση εκείνη στον ατομισμό και όχι στον κοινό σκοπό που θα έπρεπε να έχει ένα παιδί και να εργάζεται ως ομάδα με τους συμμαθητές του, οπότε αντί να επικεντρώνουμε στο σύνολο στο οποίο ανήκουμε κατασκευάζουμε στόχους για ίδιον όφελος. Αυτό το ανταγωνιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κατά κύριο λόγο μεγαλώνουμε μας εντάσσει ομαλά μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον με τους συναδέλφους μας αργότερα. Ένα περιβάλλον ασύνδετων πληροφοριών, μια άτυπη συνθήκη χαοτικής επιβίωσης. Γινόμαστε ανεπαίσθητα ΕΜΕΙΣ τα καθεστωτικά γρανάζια, δουλεύουμε αλλά δεν εργαζόμαστε, απλώς θέλουμε να βρούμε μια δουλειά για να βγάλουμε τα προς το ζην … ενώ κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αναρριχηθούν στην εξουσία με οποιοδήποτε τρόπο και με όποιο ηθικό κόστος.
Τελικά, τι είναι πιο δίκαιο και υγιές για το εαυτόν σου να αναρριχηθείς εκτός ουσίας (στην εξουσία) ή δημιουργώντας για το σύνολο να ανελιχθείς συλλογικά ; Ας σκεφτούμε και το άλλο, ποσό μακριά είναι το ρήμα εργάζομαι από το ρήμα δουλεύω!!! Ακόμη και μεταφορικά ρωτάμε: << με δουλεύεις ; >> και εννοούμε την κοροϊδία << με κοροϊδεύεις ; >>.
Το εργασιακό μας σκηνικό τείνει να μοιάζει περισσότερο με παρωδία καθώς σε κανέναν σχεδόν δεν αρέσει το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται. Δεν είναι τυχαίο ότι το Υπουργείο Εργασίας έχει μετονομαστεί σε …. Απασχόλησης!! Δεν υπάρχει τύχη. Ακόμη και να αρέσει σε κάποιον άνθρωπο το επάγγελμά του, οι εργασιακές συνθήκες, το περιβάλλον, η αμοιβή του δεν τον εκφράζουν και δεν τον καλύπτουν και αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει.
Πού είναι η δεοντολογική αποτύπωση του κάθε επαγγέλματος στην πράξη ; Σε οποιονδήποτε εργασιακό τομέα . Τι αποτελέσματα εισπράττουμε όσον αφορά το σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον του; Μας εκφράζει αυτό το μόρφωμα στο οποίο διαβιώνουμε ως μια ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΙΚΑΙΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΥΓΕΙΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ που αρμόζει σε ανθρώπους ; Πώς θα οικοδομήσουμε την δίκαιη πολιτεία, την αληθινή , την ελεύθερη εάν δεν γίνουμε εμείς οι ίδιοι ενεργοί πολίτες ; Είναι δυνατόν να λάβουμε από το σύνολο όταν δεν δρούμε ως σύνολο; Είναι αλήθεια παράλογο που δεν έχουμε στήριξη από την πολιτεία μας από τη στιγμή που δεν εργαζόμαστε για το σύνολο αυτής και δεν είμαστε στην πράξη μέρος αυτής;
Ο καθένας μας οφείλει να ενεργοποιήσει το ταλέντο του και να προσφέρει στη συλλογικότητα του ώστε να είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος που θα διαβιώσει σε μια πολιτεία, είναι αμφίδρομο και είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει . Αυτό στην πραγματικότητα είναι η εργασία, να πράττεις έργο σύμφωνα με τα δικά σου ιδιαίτερα στοιχεία και χαρακτηριστικά για τον κοινό στόχο και σκοπό, την ανελικτική πορεία του ανθρώπου, του πολίτη και της πολιτείας του. Είναι αμφίδρομο , είναι διαρκές και συνεχές. Είναι πέρα και μακρύτερα από τη στασιμότητα , την αδράνεια και την έλλειψη στόχου και νοήματος που βιώνουμε σήμερα στο εργασιακό μας περιβάλλον αλλά και ευρύτερα στην αποτύπωση της κοινωνικής μας ζωής.
